Ik praat een half uur lang met een student die erg twijfelt over haar studiekeuze. Ze benoemt geneeskunde,  bouwkunde en nog een studie met veel getallen. Mijn onderbuikgevoel maakt dat ik vraag waar ze zou zijn als ze morgen wakker wordt en alles is opgelost, zonder enkele belemmering. Zeer beslist komt héél direct het antwoord: "Oooh, dán zou ik kunstenaar of schrijver zijn!"

Ik heb al vaak in mijn leven gezegd: "Zo nat ben ik nog nooit geweest." Maar vandáág... Zo nat ben ik écht nog nooit geweest. Poeh poeh wat was ik nat. Toen ik druipend en sijpelend van de fiets kwam, moest ik om dit beeld dan toch wel weer lachen

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Echt een zondag om een beetje te fröbelen. Zelf zakjes maken met touwtjessluiting

Grappig. In Canalstreet in New York, woedt een post-it-oorlog tussen twee kantoorpanden die tegenover elkaar liggen. Wat een leuk nieuws tussen alle echte oorlogen

Toen ik aan deze student haar eerste lessen gaf, vier jaar geleden, was ze een recalcitrante puber, die tegen werkelijk alles ageerde. Menige docent en medestudent joeg ze tegen zich in het harnas. Op één of andere manier ontstond er tussen ons verbinding en bleef ze me opzoeken. Dat juist zij nu vraagt om bij de diploma-uitreiking in juli haar verpleegkundespeld op te spelden, vind ik bijzonder en doet me veel

Meestal draai ik er mijn hand niet voor om. Maar als bij het bloedprikken inmiddels vijf keer is geprikt, waaronder in mijn voet, kan ik een zucht niet onderdrukken. De laborante is geweldig. Ze gooit alles neer en geeft aan haar collega door dat ze nog wel even bezig is. In alle rust kletst ze met me, terwijl ik met mijn hand in een beker warm water hang, zodat het met een vingerprik moet lukken. Daarmee 'maakt ze het verschil' voor mij

Mijn huisarts, die al dertig jaar bij heel bepalende momenten in mijn leven aanwezig was, gaat ermee stoppen. Ik ben verbaasd over hoezeer ik daarvan van slag ben. Vandaag moest ik bij hem zijn, en hadden we een bijzonder gesprek over wederzijdse waarde. Bij hem voel ik me altijd gehoord en dat is een groot goed

Als ik in een appje aan een vriendin vertel dat ik totaal vergeten ben om naar een voorgenomen open dag van een opleiding te gaan, reageert zij met: "Jeetje Els jij iets vergeten? Wat een goed nieuws!" LOL

Wat een ontzettend verschrikkelijke %$#*&@-dag was dit zeg. Verslapen, geen brood meer, ruim een uur in tandartsstoel, file, tank leeg, herfst... Ik moet diep graven, maar ook vandaag: de tandarts was langer bezig dan gepland, en mijn parkeertijd liep af. De tandartsassistente zorgde er op hun kosten voor dat ik me dáárover in ieder geval geen zorgen hoefde te maken. Toch een glimlach. Een scheve, dat wel

Er was een tijd dat ik mij verontschuldigde voor ontroering. Dat doe ik al lang niet meer. In het contact met studenten raak ik heel regelmatig ontroerd. Zonder mij daarvoor te verontschuldigen. Daarover gaat mijn nieuwe blog voor mijn werkgever Fontys

1 Mei schreef ik over de term ikigai. Vandaag reageert een vriend op mijn 150x150 pixEls: "ze vormen ondertussen ook onderdeel van mijn ikigai." Poeh... dat is groots, daar word ik klein van

Gelukkig hadden we vooraf een organogram van ons FHMG-team gemaakt, anders waren we echt totaal stuurloos geweest

Oké, typisch gevalletje 'je had er bij moeten zijn'

- "Hoe kom ik hier uit?"
- "Door er in te verblijven"

Vrolijkmakende wetenswaardigheidjes: in het land Bhutan bestaat een Ministerie van Geluk

Al die dingen bij elkaar zien? Klik hier

Hoe episch... Een heer van 95 heeft zich aangemeld voor onze Hbo-opleiding verpleegkunde. Zijn vrouw is ziek, en hij wil graag leren hoe hij haar het beste kan verplegen. Dat de deeltijdopleiding alleen in Eindhoven aangeboden wordt is echter een probleem, in verband met reisafstand. Oh, en of we willen communiceren via de mail, dat vindt hij het handigste. Episch toch? 

Even dacht ik dat merelmeneer aan 'second love' deed, maar de merelmevrouw die bij hem was, bleek zijn kind! Met ingehouden adem zag ik hoe hij op nog geen meter afstand van mij, zijn kroost de stukjes cashewnoot voerde die hij net bij mij uit mijn hand had gegeten. Wauw. Met ingehouden adem

Ik zie dat er een nieuwe reactie op mijn blog voor Fontys, over de stoptrein, is binnengekomen. Een collega van toegepaste psychologie schrijft: "Wat een mooi blog. Liefdevolle aandacht. Dankjewel voor het delen." Ik word er stil van. Omdat dat denk ik precies is wat ik het meest belangrijk vind in mijn contact met studenten. Geen grote doelen. Gewoon, wat liefdevolle aandacht

Schoenen van Converse vallen zo groot, dat ik uitkom op maat 37, en dus in de 'kids-corner' beland. Hier blijken de schoenen ruim €20,- goedkoper dan bij de volwassenen. Bij het verlaten van het pand, dientengevolge letterlijk als een kind zo blij

Gewoon, mooi weer en grappige bloempjes in mijn tuin. Dat helpt

'Even kort bellen' wordt bij ons altijd een lang gesprek. Fijn om helemaal mezelf te kunnen zijn

Ondanks diefstal, fysieke uitdagingen en toetsstress, toch elke dag een verwonder-ding

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Voor een prikkie acht jaargangen Happinez kopen via Marktplaats

Al die dingen bij elkaar zien? Klik hier

Vandaag 2800 toetsresultaten van de afgelopen toetsperiode afgerond. Het was geen sinecure, met maar een derde van de bezetting. Dat hakte erin. En dan is daar nog de uitdaging dat rondom toetsing meestal alleen de klachten hardop worden uitgesproken. Dus is het heel fijn dat onze leidinggevende een compliment mailt. Dat doet goed

Als ik mijn nieuwe blog voor mijn werkgever Fontys online zet, reageert een oud-student die ik begeleidde tijdens haar afstuderen met: "Ik ben echt zo blij voor de studenten dat jij studentconsulent bent...!!!!" Wat een mooie reactie, die raakt me diep

Blij dat ik weer kan fietsen en dat het oude computertje past, zodat mijn 3000+ kilometers niet verloren zijn gegaan

Sigmund Freud en ik delen dezelfde geboortedag. Misschien kan hij dan ook even mijn hartgrondige hekel aan mijn verjaardag duiden, en uitleggen waarom ik me op deze dag nog steeds vier voel en niet op tafel wil staan?

Vroeg in de ochtend hoor ik merelmeneer een enorme herrie maken onder mijn slaapkamerraam. Als ik dit opendoe, zie ik hem voor de keukendeur zitten wachten. Wanneer ik mijn fluitje fluit, vliegt hij direct omhoog, en fladdert ongecoördineerd voor mijn gezicht, bij gebrek aan landingsplaats. We schrikken er allebei van. Voordat ie mijn slaapkamer in vliegt, ga ik hem beneden maar zijn cashewnoot voeren

Op het moment kijk ik nauwelijks TV, laat stáán Idols, waarvan ik niet eens wist dat dat weer terug is. Op Facebook kom ik echter een filmpje uit dat programma tegen, van een duet dat blijkbaar erg bijzonder was. Met enige scepsis klik ik het aan, en word overrompeld en geraakt door de zuivere eenvoud

Heel de dag hagelwitte wolken in een helblauwe lucht. Zucht

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Soms weet ik me echt geen raad met de ontwikkelingen in de wereld. Dan kan de energie daarvan me overspoelen. Nu is er weer een Godvergeten bóycot tegen de nota bene dódenherdenking: '#geen 4 mei voor mij'... Ik kan er niets tegen doen. Ik probeer de negatieve energie te kanaliseren door de humor ervan in te zien, met deze cartoon

Japanse mensen hebben een fascinerende term tot hun beschikking. Ikigai is maar moeilijk te vertalen. 'Reden om 's morgens op te staan' dekt wellicht het best de lading, maar ook niet helemaal. De oorsprong ligt op het eiland Okinawa, waar mensen ouder worden dan waar ook ter wereld. Ik vind het mooi om te veronderstellen mijn 150x150 pixEls deel uitmaakt van mijn Ikigai