De olifant stond klaar om te vertrekken toen de ezel kwam aanhollen. “Ik moet je nog één ding vragen,” hijgde de ezel, “hoe kan het toch dat jij nooit iets vergeet?” De olifant dacht even na, en antwoordde toen: “dat is niet iets waar ik erg mijn best voor doe, dat gaat gewoon zo zijn gang.” De ezel zuchtte en bedacht hoe fijn het zou zijn om alles te kunnen onthouden.
“Het is niet zo handig als je misschien denkt,” zei de olifant, “soms zou ik willen dat ik dingen kon vergeten. Bijvoorbeeld hoe bang ik was toen ik de muis tegen kwam op het paadje naar de beek. Daar zou ik dan weer langs durven.”
De ezel knikte begrijpend.
“En weet je hoe lastig het is als je hoofd vol dingen zit die je eigenlijk helemaal niet hoeft te onthouden? Hoeveel stappen het van de grote open plek precies tot aan de drinkpoel is, alle namen van de kinderen van de familie mier, het gewicht van elke boomstam die ik ooit getild heb, en zo kan ik nog wel even doorgaan.”
“Ben je dan nooit blij dat je zo’n goed geheugen hebt?” vroeg de ezel. De olifant keek wat dromerig in de verte, glimlachte, en zei: “Jawel. Ik vind het zo fijn dat ik nooit vergeet wat anderen voor mij betekenden. Ik vergeet nooit hoe ik altijd terecht kon bij meneer de uil, voor een goed gesprek. Of die keer dat mevrouw de mier mij troostte toen ik verdrietig was. En ik vergeet ook niet hoe de leeuwin mij altijd hielp als ik niet meer zo goed wist welke richting ik op moest.”
“Ga je mij vergeten?” vroeg de ezel.
“Nooit. Want jij hebt dat allemaal gedaan: we hebben samen gepraat, ik kon bij jou uithuilen en op één of andere manier help je mij de goede richting uit te gaan. En hoe moeilijk ik het ook vind om hier weg te moeten, dat zal ik nooit vergeten.”
De ezel boog mismoedig zijn hoofd en zei: “Ik zou willen dat ik jouw geheugen had, en dat ik die dingen allemaal kon onthouden.”
“Dat kun je ook!” zei de olifant, “want weet je wat het mooie is? Om te onthouden wat iemand voor je heeft betekend heb je geen grammetje hersens nodig, want die herinnering zit niet in je hoofd, maar in je hart.“
De ezel schudde de olifant opgelucht de hand, en zwaaide tot hij hem niet meer kon zien.

© Els Coolen