Lieve…..
Mag ik je zo noemen; ‘Lieve’? Of is dat wat ongepast? Zo goed kennen we elkaar niet.
We kennen we elkaar nauwelijks. Dus het lef om jou zo aan te durven spreken?
Nee, dat heb ik niet. Dus daarom deze brief. Op deze bijzondere dag.
Op deze voor jou zo bijzondere dag.

Ik zou dit eigenlijk niet moeten doen: jij krijgt vandaag je diploma, je familie is er,
misschien je vriend, of vriendin, er is champagne.
Dan is het niet handig als een onbekende aan komt  zetten met een liefdesverklaring.
Maar ik zou niet weten wanneer er een andere moment is, of een betere dag.

Ik schrijf deze brief, en vind eigenlijk dat ik het formeel moet houden. Beleefd.
Gewoon, wat complimenten, aardig zijn. Maar meer niet.
Het laatste wat ik wil, is je in verlegenheid brengen.

En toch… Ik wil je ‘Lieve’ noemen, omdat…..

Kijk, Wat jij doet, doen er niet veel. Zonder iets van mij te vragen geef je.
En je doet of dat de gewoonste zaak van de wereld is. Maar dat is niet gewoon.

Wat jij doet; het lijkt zoveel op….

Je zorgt voor me. Houdt me vast. Zorgt ervoor dat ik me weer wat beter voel.
Dat ik mijn problemen bij je kwijt kan. Als ik dat zou willen. En, als ik het écht heel moeilijk heb,
dat ik bij je uit mag huilen. Je bent er voor me, zelfs midden in de nacht.
Je loopt niet weg als ik me niet goed voel, humeurig ben.
Je komt dan  naast me staan, legt een hand op mijn schouder,
Je bent nabij maar geeft me tegelijkertijd de ruimte. Zoals een geliefde zou doen.
Maar dat ben je niet. Want dan zou ik bijvoorbeeld je naam kennen.
Vandaag noem ik je Lieve.
De mooiste naam die er is…

In alle bescheidenheid wil ik je iets vragen. Wil je asjeblieft voor me blijven zorgen?
Zoals je de afgelopen jaren deed? Ook nu je geen stage meer zult lopen?
Niet afstompen, ook niet routineus worden, asjeblieft?

Blijf luisteren naar waar ik behoefte aan heb. Confronteer me wanneer nodig.
Zie wat belangrijk voor me is. En geef het me, als je kunt.
Snap dat een minuut echte aandacht meer voor me betekent
dan 5 minuten bij me, maar met je hoofd al bij wat je dadelijk moet gaan doen.
Ik zal je dankbaar zijn.

Ik snap dat je je afvraagt wie ik ben. En waarom deze brief, aan jou.
Ik zal het je zeggen. Ik zal je zeggen wie ik ben. Maar eerst nog even dit:

Vertel aan niemand dat je me al kent. Zal ik ook niet doen.
Wanneer je mijn kamer inloopt, over een maand, of over een jaar, of over 10,
dan doen we allebei net of deze brief niet geschreven is.
Of we echt nog onbekenden zijn, voor elkaar. Al weten we wel beter.

En weet dan, wanneer ik je niet bedank wanneer ik ontslagen word.
Dat ik dat alleen maar doe, omdat ik niet verraden wil, aan anderen,
dat ik het was die jou Lieve noemde, op de dag van je diplomering.
Op Valentijnsdag.

Ik kan nu wel zeggen wie ik ben. Ik heb vele gezichten.
En dat bedoel ik letterlijk. Je zult het zien.
Vele gezichten.

Ik heb maar 1 wens: dat jij zult zorgen met je hoofd, met je handen,
Maar vooral: met je hart. Want daarvoor bestaat geen diploma.
Koester dat talent, en laat het groeien.

Je stille aanbidder,
De Patiënt.